Տուն ավերակ էր, բայց օջախ կար

...Երբ Պոլիս հասա, թուրք գրողներ հարցուցին ինձի. ու՞ր կուզես երթալ... Ըսի՝ միայն Բիթլիս: Դժվար է, ըսին, օտարներուն այդ կողմերը չեն թողուր, բայց բան մը կընենք, որ երթաս... Բան մը ըրին, ու գացի...

Քաղաք ավերակ էր, միայն բերդ կանգուն էր:

Քուրդ մը կար, ութսունն անց էր, հորս հիշեց, ճանչցավ:

Ան էր, որ ինձի մեր տան տեղ ցուցուց:

Տուն ավերակ էր, բայց օջախ կար...

Տխրեց, լռեց ու հանկարծ երգեց.

«Ճամփորդ ախպա՛ր, մեր տուն արի

Աս ալ հայու օջախ է»…

Այդ երկու տողը երգեց ու ավելացրեց.

- Մեծ մայրս՝ Լուսնթագ Կարողլանյան կերգեր, անորմե սորված եմ: Հիմա որ օջախ ըսի, այդ երգ հիշեցի: Հավանաբար այդ օջախի քով մեծ մայրս այդպես երգած է... Հա, գտա մեր տուն, մեր օջախ: Հետո մարդիկ կային, քուրդեր, թուրքեր, ըսի՝ դուք գացեք, կուզեմ մինակ մնալ...

ՈՒ մենակ է մնացել հայրենի տան ավերակների մեջ: Ինչքա՞ն է մնացել, ի՞նչ է խորհել, ի՞նչ է զգացել...

Ի՞նչ իմանաս...

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

«Բարի հսկան» գրքից

Սիլվա ՅՈՒԶԲԱՇՅԱՆԻ ՖԲ էջից

Մեկնաբանություններ